1- Zimmet; gerçek insan varlığı veya ortaklık, kuruluş, vakıf ve mescid gibi tüzel kişiler için söz konusu olur. Bu nedenle doğumdan önce cenînin ümmeti bulunmaz. Meselâ; ona yapılacak bağış geçerli olmaz, fakat sağ doğmak şartıyla vasiyet geçerli olur. Yine hayvan için zimmet yoktur. Bu yüzden bir kimse bir hayvan için vasiyette bulunsa böyle bir tasarruf bâtıl olur. Ancak yalnız bu hayvana bakımı sağlamayı kasdetmişse geçerlidir (İbn Âbidîn, Reddü'l-Muhtâr, Mısır, t.y., III, 42).



2- Her kişi için doğumundan sonra olmak üzere borçlanma ve borçlandırma zimmeti başlar. Erginlik ve rüşt ile bu zimmet tamamlanır.



3- Zimmet bir bütün olup parçalanma kabul etmez. Zimmette çeşitli kişiler arasında ortaklık söz konusu olmaz.



4- Zimmette sınır yoktur. Bu nedenle borçlar ne kadar büyük olursa da zimmet bunları kapsar. Çünkü zimmet itibari bir hacim olup her borçlanmayı almaya elverişlidir.



5- Zimmet şahsın kendisine bağlıdır. Mal ve servete bağlı değildir. Bu yüzden mal varlığının miktarına bağlı olmaksızın kişi dilediği kadar borçlanma ehliyetine sahiptir.



6- Zimmet, borçlar arasında bir ayırım yapmaksızın genel bir tazmin yükümlülüğü ifade eder. Ancak alacaklının rehin gibi aynî bir hakkının olması veya cenaze masrafları, eşin ve küçük çocukların nafakası yahut resmî vergi borçları gibi öncelikli veya imtiyazlı borçlar bunun dışındadır (ez-Zühaylî, el-Fıkhu'l-İslâmî ve Edilletüh, 2. baskı, Dimaşk 1404/1984, IV, 52, 53).