Abbasi Devleti'nin ilk dönem saray katiplerinden olan Abdullah b. Mukaffa'ın, zındıklıkla suçlandığı birçok kaynaklarda geçmektedir. Bu şa­hıs, Hicri 142 de öldürüldüğüne göre İslam tarihinin hemen hemen ilk başlarından beri bu sözcüğün kullanılmakta olduğu anlaşılmakta­dır. Ayrıca inancını başkalarına bulaştırmaya kalkışmayan hemen her türlü kafirin, İslam Toprakları'ında özgürce yaşayabilmiş olmasına kar­şın zındık insanın yaşatıl­madığı da yine bu tarihi gerçekten anlaşılmak­tadır. 



“İçinde zındıklık namına birşey bulunup da İbn'ül-Mukafa'a, ya da Beşşar b. Burd'a dayanmayan hiç bir kitap görmedim.”[2] sözleri üçüncü Abbasi Halifesi El-Mehdi b. Ebu Cafer'e aittir. Görüldüğü üzere El-Mehdi, bu sözleri o kadar rahat ve yorumsuz kullanmaktadır ki daha önceden beri bu deyimin kullanıldığı izlenimini vermektedir.



Özellikle felsefe, kelâm ve akâid konularında eser vermiş İmam Gazalî gibi âlimlerin hemen hepsi bu terimi yaklaşık anlamlarda kul­lanmışlardır.[3] Nitekim ünlü Vefeyat'ul-Ayân ansiklopedisinin yazarı İbn. Khallikân, Filozof İbn'ür-Ravendi'nin biyogra­fisinde, bu şahsın zındık ol­duğuna ilişkin hiç bir şey söylemediği için tepki almıştır. [4]