‘Mü’min’, iman eden kimse demektir. İman, ‘emn’ kökünün masdarı, mü’min de bu kökün fail (özne) ismidir.



Mü’min şeriat dilinde (İslâmí literatürde), Allah (cc)’tan Peygamber aracılığıyla gelen ‘vahy’e, mutlak olarak inanan ve onun doğru olduğunu kabul eden kimsedir.



Kur’an-ı Kerim’in en önemli kavramlarından biridir. ‘Mü’min’ kavramı, hem Allah’tan gelenlerin doğru olduğunu kabul etmeyi, hem de o imanın verdiği güçle başkalarına güven vermeyi ifade eder.



‘Mü’min’, Allah’tan gelenleri kabul, onun doğru olduğunu tasdik eder ve bu doğruladığı şeyi amelleriyle (işleri ve davranışlarıyla) gösterir. Böylece onun imanı ve amelleri inandığı şeylerin doğru olduğunu ortaya koyarlar.



İmanın sözlük anlamı hem güven (emniyet) vermek, hem de emin olmak yani inandığı şeyin verdiği güçle güvende olmak demektir. Böyle bir anlamda, güvendiği şeyin doğru olduğunu tasdik etmek te vardır.



İslâm kültüründe veya akaidinde iman, Allah’tan gelen şeyleri dil ile söyleyip kalp ile tasdik etmektir. Bu genel bir tanımdır. İnanmanın gereği olarak sayılan şartlar bu tanımın içerisindedir. Yani İslâmda iman esasları sayılan, Kur’an ve mütevatir Sünnette yer alan bütün hususların doğruluğunu kalp ile doğrulamak (tasdik etmek) ve bunlara inandığını dil ile söylemektir.



Mü’min, bu inanma ve tasdik işini yapan insandır.



İman kelimesinin sözlük anlamından hareketle Allah’a da ‘Mü’min’ denildiğini görmekteyiz.[505] Bunun anlamı, güven (emniyet) veren demektir. ‘el-Mü’min’ Allah’a ait Esmaü’l Hüsna’dan biridir.[505]