Allah (c.c.) mutlak anlamda velîdir, dost ve yardımcıdır. Ancak bu velâyet, insanlar açısından sınırlı bir velîliktir. Kur’an’ın haber verdiğine göre, kullardan bazıları Allah’ın “velîliğini” kaybederler. Onlar kendi yanlış seçimleri ve yaptıkları kötü ameller yüzünden bu ilâhî dostluğu elde edemezler.



1- Allah, dalâlette olanların velîsi değildir. Bazıları Allah’ın gönderdiği elçilere ve onların hak dâvetlerine rağmen sapıklıkta direnirler. Allah bu kimseleri kendi sapıklıkları ile baş başa bırakır, onların başka bir velîsi de olmaz (42/Şûrâ, 44; 17/İsrâ, 97).



2- Allah, kendisine karşı kulluk etme noktasında büyüklük taslayan müstekbirlerin velîsi değildir (4/Nisâ, 173; 45/Câsiye, 7-10).



3- Allah,  kötülük yapanların, fenalıkta bulunanların dostu ve yardımcısı değildir (4/Nisâ, 123).



4- Allah’tan gelen hakkı ve dini inkâr eden kâfirler, Allah’ın dostluğunu kaybederler ve lânete uğrarlar (48/Fetih, 22; 33/Ahzâb, 64-65).



5- Kendilerine hakkı bâtıldan ayıran bir ilim, hak bir dâvet geldikten sonra hevâ ve heveslerine (tutku ve arzularına) uyanlar Allah’tan başka dost ve velî bulamazlar (2/Bakara, 120; 13/Ra’d, 37).



6- Allah, iman nimetinden sonra inkâra sapan ve dinde iki yüzlü davranan münâfıkların dostu (velîsi) değildir.  Onlar yeryüzünde kendileri için bir yardımcı da bulamazlar (9/Tevbe, 74; 33/Ahzâb, 17).



7- Allah, inkâr ederek ya da şirk koşarak hak dinden yüz çeviren, Allah’ın indirdikleriyle  hükmetmeyen  ve  yeryüzünde  haksızlık  yapan zâlimlerin velîsi değildir. Zâlimler ancak birbirlerinin velîsi/dostudurlar (42/Şûrâ, 8; 11/Hûd, 20).



Allah, zâlimlere meyledenlere, onları onaylayan, ya da destek olanlara da dostluk göstermez:



“Sakın zulmedenlere en ufak bir meyil duymayın, aksi halde size ateş dokunur. Sizin Allah’tan başka velîleriniz yoktur. Sonra, (Allah tarafından da) size yardım edilmez.” (11/Hûd, 113)