Hikmetin Kur’an’da beş anlamda kullanıldığı görülmektedir:



1- Kur’an’ın öğütleri, nasihatleri anlamında.



“….Ve Allah’ın size öğüt olsun diye indirdiği Kitabı ve hikmeti anın…” (2/Bakara, 231; 4/Nisâ, 54, 113; 2/Bakara, 231; 3/Âl-i İmrân, 164)



2- İnce anlayış, dinde derin kavrayış, aklî delil ve ilim anlamında.



“Andolsun ki Biz Lokman’a hikmet verdik.” (31/Lokman, 12; ayrıca bkz. 19/Meryem, 12 )



3- Peygamberlik (nübüvvet kurumu ve nebîlerin pratiği) mânâsında.



“Gerçek şu ki Biz İbrâhim soyuna Kitap ve hikmet verdik.” (4/Nisâ, 54, ayrıca bkz. 2/Bakara, 251; 3/Âl-i İmrân, 48)



4- İnce sırlarıyla Kur’an (vahiy) anlamında.



“Rabbinin yoluna hikmetle dâvet et…” (16/Nahl, 125; ayrıca bkz. 2/Bakara, 269; 54/Kamer, 4-5; 17/İsrâ, 39)



5- Kitabın emir ve yasakları mânâsında. Emir ve yasaklarla ilgili zikredilen âyetler, İsrâ sûresinin 22-38. âyetleridir. Bu âyetler, güzel ahlâka dair emredilen hususlardır. Şirkten uzaklaşıp, Allah'ı birlemek her hikmetin başıdır. İnsan, tevhidi yitirince hiçbir şey fayda vermez.